TrzymaÂł w  rĂŞku ostatnie trzy kule. WiedziaÂł ze kaÂżda z nich moÂże spowodowaĂŚ ÂśmierĂŚ jego wrogĂłw, ale byÂł Âświadom Âże to nie wystarczy by wyjœÌ caÂło z tej sytuacji. Tych kul wystarczyÂło tylko na trzech przeciwnikĂłw, a trzech to zdecydowanie za maÂło.
Borys wyjrzaÂł zza murka, zauwaÂżyÂł Âże StanisÂław szykuje siĂŞ do rzucenia granatu w stronĂŞ przeciwnika.
„GÂłupota” pomyÂślaÂł, ale nie zamierzaÂł go ostrzec, nie moÂże ryzykowaĂŚ przecieÂż zdradzenia swojej pozycji. Borys dostaÂł wyraÂźne rozkazy, nie zamierzaÂł naraÂżaĂŚ caÂłej misji z powodu braku kompetencji jakiegoÂś dzieciaka.
Stanis³aw odbezpieczy³ granat i ¿eby móc nim rzuciÌ wsta³ zza os³ony. Nawet nie zd¹¿y³ wykonaÌ zamierzonej akcji, gdy odezwa³ siê niemiecki karabin maszynowy.
„Za brawurĂŞ siĂŞ pÂłaci” pomyÂślaÂł Borys, a w tym momencie nastÂąpiÂła eksplozja granatu ktĂłry trzymaÂł tamten chÂłopak. To byÂł idealny moment. Borys wychyliÂł siĂŞ trzymajÂąc w rĂŞku swojego Mausera i gdy tylko zlokalizowaÂł przeciwnika oddaÂł strzaÂł. Zanim znikn¹³ znĂłw za murkiem zauwaÂżyÂł ja heÂłm szkopa wystrzeliÂł w gĂłrĂŞ.
Ostro¿nie wychyli³ g³owê ponad murek by sprawdziÌ czy nie przyby³y posi³ki. Gdy upewni³ siê ze nikt nie nadchodzi ruszy³ ostro¿nie do zw³ok Stanis³awa. Borys zacz¹³ przeszukiwaÌ teren przy jego zmasakrowanym ciele, w celu znalezienia amunicji, granatów czy czegoœ przydatnego co ocala³o w wybuchu. Gdy sprawdza³ kieszenie wytartej i podziurawionej polówki wyci¹gn¹³ czarno bia³e zdjêcie.
„Wracaj do nasz caÂły” taki napis widniaÂł w rogu fotografii prezentujÂącej StarszÂą kobietĂŞ, StanisÂława oraz dwie mÂłodsze od niego dziewczyny. „Rodzina nawet nie dowie siĂŞ gdzie zgin¹³” stwierdziÂł Borys i rzuciÂł zdjĂŞcie na zwÂłoki.

Parê godzin póŸniej.

SÂłoĂące juÂż zachodziÂło, gdy w drzwiach schronu stanĂŞÂły dwie postacie.
- To porucznik Borys Celt-SkrzypczyĂąski, podobno jest polskim spadochroniarzem.- powiedziaÂł adiutant nikim, ochrypÂłym gÂłosem.
- Brakowa³o tu jeszcze jakiegoœ przyb³êdy, czego chcesz ?!- wrzasn¹³ siedz¹cy na krzeœle wojskowy.
Borys nie odpowiedziaÂł od razu tylko przyjrzaÂł siĂŞ uwaÂżniej ÂżoÂłnierzowi za biurkiem.
Nie mĂłgÂł stwierdziĂŚ czy byÂł on wysoki, poniewaÂż mrok schronu i to Âże Ăłw czÂłowiek byÂł za biurkiem skutecznie mu to uniemoÂżliwiaÂły. WidziaÂł natomiast jego mocne rude wÂłosy, siĂŞgajÂące mu do ramion. ZaÂś spod przetÂłuszczonych i posklejanych brudem wÂłosĂłw spoglÂądaÂły b³êkitne oczy, ktĂłre swoim dziecinnym i peÂłnym ufnoÂści spojrzeniem caÂłkowicie psuÂły groÂźnÂą atmosferĂŞ ktĂłrÂą  niewÂątpliwie staraÂł siĂŞ roztoczyĂŚ wokó³ siebie ten mĂŞÂżczyzna.
- ZatkaÂło CiĂŞ krowi placku ?! - gÂłoÂśne pytanie pozwoliÂło oderwaĂŚ siĂŞ Borysowi od przyglÂądania siĂŞ  rozmĂłwcy.
- ZostaÂłem wysÂłany tu w celu  ... - Huk pobliskiej eksplozji zagÂłuszyÂł resztĂŞ wypowiedzi Celta-SkrzypczyĂąskiego.
-Cholerne Szwaby, No dobra Borys to bierz trzech chÂłopakĂłw i wynoÂś mi siĂŞ stÂąd- powiedziaÂł spokojnie dowĂłdca  tego zgrupowania, a Borys mu zasalutowaÂł i odszedÂł.

Dzieù póŸniej.

Kula rozbryzgaÂła mĂłzg partyzanta na mundurze Borysa.
„Niekompetentne bachory, same sobie winne” pomyÂślaÂł spadochroniarz przyglÂądajÂąc siĂŞ trzem ciaÂłom.
„Przynajmniej siĂŞ do czegoÂś przydacie” Celt przeszukiwaÂł zwÂłoki towarzyszy wyciÂągajÂąc amunicjĂŞ granaty i wszystko co przyda mu siĂŞ w tej beznadziejnej walce.
Borys znajdowaÂł siĂŞ na pierwszym piĂŞtrze domku jednorodzinnego, schody prowadzÂące do niego z parteru zostaÂły zniszczone granatem wiĂŞc  o wtargniecie do budynku nie miaÂł siĂŞ co martwiĂŚ, jednak nie mĂłgÂł siĂŞ pokazaĂŚ w oknie bo gdzieÂś na zewnÂątrz znajdowaÂł siĂŞ wrogi snajper.
S³oùce odbija³o siê od le¿¹cej na pod³odze butelki.

WieczĂłr.

Trzy kule. ZnĂłw nie moÂże spudÂłowaĂŚ. ÂŁaduje je powoli jak gdyby od samego Âładowania zaleÂżaÂło jego Âżycie. JuÂż wie Âże nie ma szans na wykonanie powierzonego mu zadania. Nie wie czego bardziej mu wstyd, tego Âże po raz pierwszy zawiĂłdÂł, czy Âże doÂświadczyÂł tak ludzkiego uczucia jak strach.

Noc.

Oczy same siê ju¿ zamykaj¹. W mroku nocy ka¿dy dŸwiêk wydaje siê g³oœny jak wystrza³ dzia³a. Ka¿dy krok zdaje siê s³yszalny z odleg³oœci wielu kilometrów. Ju¿ jest zmêczony, opuchniête ze mêczenia powieki opadaj¹, on jednak nie mo¿e zasn¹Ì, nie w takiej chwili, przecie¿ zwyciêstwo by³o tak blisko. Zabrak³o tylko tego jednego strza³u.
„Ja nie mogĂŞ zasn¹Ì ... nie mogĂŞ skoĂączyĂŚ jak Oni” pomyÂślaÂł przyglÂądajÂąc siĂŞ twarzÂą zabitych.
Czy to przez zmĂŞczenie, a moÂże ze strachu Borysowi zdawaÂło siĂŞ Âże jeden z nich bezgÂłoÂśnie poruszyÂł ustami. Tak jakby bÂłagaÂł o pomoc.
- Nie mogĂŞ ... - szeptaÂł cicho a jego gÂłowa powoli opadÂła, tak jak wypuszczony z rĂŞki karabin.

Czy to dÂźwiĂŞk zwyciĂŞstwa ?